Durf om hulp te vragen.
Ik vind het lastig om te delen want mama zijn is echt heel leuk! Gewoon FANTASTSCH LEUK!!
Maar ook doodeng, het allerliefste ben ik 24/7 bij Olivia, nou zou dat niet gezond zijn hoor, want werken is heel leuk en tijd voor jezelf ook.
Nou hoor ik mensen denken en die zeggen “huh je maakt toch tijd voor jezelf, je doet af en toe een massage”, “je werkt dus Olivia gaat naar de opvang”. Klopt allemaal, het gebeurt wel maar zo voel het niet.
Ik leg het uit:
Beide werken wij fulltime, beide vinden wij onze baan en JJ zijn bedrijf UBERleuk en belangerijk.
Thuis bestaan er dingen zoals; schoonmaken, opruimen, ons knaagdier en samen zijn.
Dus, druk druk druk. Helemaal leuk natuurlijk maar de nachten zijn lang en intens.
Ook leef ik met een angst, in de zwangerschap had ik dit ookal “als ik bevallen ben moet ik haar delen”, het vliegt mij aan wanneer ze niet bij mij is.
Het vliegt mij aan wanneer ik geen zicht heb op haar.
Nou heb ik het best goed allemaal onder controle, ik weet goed te benadrukken wat een angst en wat realiteit is.
Maar niet slapen en de wereld gaat wel verder. Ik merk dat ik het steeds lastiger te vind om alle ballen hoog te houden.
Ik zou het fijn vinden om te kunnen genieten van die tijd voor mijzelf, wat er ook gebeurt.
Ik sta te huilen wanneer ik haar naar de opvang breng, fiets door naar yoga denk alleen maar “mijn god ik kan 1,5 uur niet op mijn mobiel kijken, wat als er iets gebeurt?”. Fietsend naar werk bel ik de opvang “gaat het goed?” Op het werk bel ik nog 3 keer. EINDELIJK! Ik kan naar huis! Dit zijn korte momentopnames hoor, het neemt niet mijn dag over maar kost wel heel veel energie.
Haar vader gaat niet met haar wandelen omdat hij weet dat ik het niet fijn vind. “Doe normaal dit moet toch gewoon kunnen?”…
Wat mij nou precies angstig maakt weet ik niet, ik weet altijd waar ze is en hoe ze het doen en dat het goed gaat. Heeft Olivia er last van? Nee, totaal niet (zelfstandige baby), ze kijkt niet eens naar mij als ik weg ga van de opvang. Ophalen is ze ook wel vrolijk maar “ow ja mama is daar”…
Als mensen haar oppakken, vasthouden of aanraken moet ik mij vertellen het goed komt en is oké is… Dit kost zoveel energie en naast de nachten, mama zijn, fulltime werken en een leuk bestaan hebben. Lukt dit even niet meer…
Ik ben naar de huisarts geweest en ik hoop met deze doorverwijzing dat ik het leer om hiermee om te gaan.
Want alles is een kwestie van loslaten en vertrouwen hebben.
Recente reacties